| | | Yorum No : 13244 | Mustafa ALSANCAK | 30.1.2020 17:09:08 | Çok muhterem Handan ÇÖLAŞAN HANIMEFENDİ!İSTANBUL deyince şiirli anlatımınız çok güzel olmuş. Hem de satırları. okudukça insanın içinde rahatlık peyda. olduğu hissediliyor. Pek çok insanın içinde daha çocuk yaşlarda başlayan bir İstanbul rüyası başlar. Çoğumuzun oralara gidip yerleşmiş bir yakını veya daha yakın bir akrabası lstutmus da olabilir. Tabii bu düşüncelerim şu anki 16 milyonluk İstanbul'un karmakarışık yaşam kalabalığı değildir. İnsan şimdilerde Pendikten İstanbul'a giriş yaptığında şanki tam Anadolu şehrine gelmiş gibi hissediyor. kendini.Oysa bizim çocukluğumuzda bambaşka zarif dokulu bir İstanbul hayali yaşardı. Otobüs bileti temin eden otobüse atladığı gibi İstanbul'a koşmuş yeni bir İstanbul yaratılmış gibi bir şey görülüyor. Bu kadar kalabalık bir nufiusu İstanbul',un kaldırması kolay değildir.Sokaklarindan geçmek bile yorucu oluyor.Her taraf araba dolu. Allah korusun bir yangın halinde itfaiye vasıtaları nasıl ulaşabiliyor yangın yerine diye düşünmeden yapamıyor insan.
Bir de Anadolu'da şöyle bir inanış var: " İstanbul'un taşı toprağı altındır" diye. Yeter ki İstanbul'a bir kapağı at gerisi Allah kerim derlerdi.
Hiç unutmam 12 yaşlarında falandim. Abim İstanbul'da Handan abla - Tacı abilerin yanında kalmakta olup Haydarpaşa lisesinde okuyordu. Rahmetli Zehra halam da o ailenin çocuklarına bakıyordu. Ben Bilecik tarafından birgün trene atlayıp İstanbul'a gittim. Abimler Kadıköy Yeldeğirmeninde oturuyorlardı. Hem de kış mevsimiydi.Neyse o çocukluk halimle adres sora sora evi bulmuştum. Eve girince içerde oturanların sikis tepis oturacak bir evleri olduğunu görmüştüm.Yani beni yatıracak yerleri yoktu. Neyse abimle dışarı çıktık .Alış veriş ettikleri bakkal HACİK EFENDİ DEDİKLERİ BİR DÜKKANA GİTTİK.HACİK EFENDİNİN BENİ BİRKAÇ GÜN EVLERİNDE MİSAFİR ETMESİ RİCASİNDA BULUNMUŞTU ABİM. ONLARİN YERİ DEVE MUSAİT YERLERİ OLMADIĞI İÇİN TEKRAR EVE DÖNMÜŞTÜK.VE ERTESİ GÜN ABİM BENİ TRENE BİNDİRİP GELDİĞİM YERE GERİ GÖNDERMİŞTİ. BU DA BENİM İSTANBUL'a olan üzüntülü ilk maceramdi. |
|