| | | Yorum No : 817 | Nurcan | 15.01.2010 12:12:51 | Hepimiz dünyaya yalnız gelir yalnız gideriz. Doğum ile ölüm arası geçen yaşamımızda hayatımıza girenler sayesinde yalnızlığımızı anlamayız. Oysa sadece evde değil işinde yalnız olanlar da vardır ki; yalnızlığı o sayede keşfederler. Evinde sonradan yalnız kalanlar içinse hayat daha zordur.
Kalabalık içinde yalnız olanlara ne demeli. İşte en kötüsü de bu değil midir?
Yalnızlığı yaşam şekline döndürenler ise yalnızlığın farkında olmazlar. Çünkü onlarin yalnızlığı avantaja dönüşür. Üretkendirler. Üretkenlikleri sayesinde yalnızlığın gerekli olduğuna inanırlar...Kalemine sağlık Serapcığım.. | | | | Yorum No : 827 | Ahmet | 19.01.2010 11:38:14 | Babamı kaybettiğimde 39 yaşındaydım.Babamın birgün öleceğini hiç hesaba katmamıştım.Sanki ben varoldukça oda olacaktı .Hayat filmimin tüm sahnelerinde ona roller dağıtıp ,onu başrol oyuncularımın arasında tutuyordum.vazgeçilmezlerimin en başındaydı
Ama birgün sessizce aramızdan ayrıldı Daha onu ne çok sevdiğimi söyleme fırsatı bulamadan,ona ne kadar ihtiyacım olduğunu fısıldayamadan ,ona doyamadan aramızdan ayrıldı.Ama ben daha 39 yaşındaydım,Ona ihtiyacım vardı ama o artık yoktu gitmişti.
Allaha olan inancım olmasaydı bu durumu kavrayıp kabullenmem beklide yıllar alacak,beklide bunu başaramayacaktım.Kendime sorular sormaya başladım.Babam babasını kaybettiğinde kaç yaşındaydı ? Sokakta yürürken yüz ifadeleri hiçbirşey anlatmayan insanlar babalarını ,annelerini ,çocuklarını kaç yaşlarında kaybetmişlerdi.Yanıtlarını buldukça hem üzüldüm hemde sevindim.Babam daha 16 yaşında babasını kaybetmişti evin en büyük çocuğu olduğundan acısını bile yaşayamadan hayatın bütün acımasızlığıyla ona saldırmasına direnmiş. 16 yaşında bir çocuk ne kadar direnebilirse oda o kadar direnmiş. 1 anne ve üç kardeşin geçimini üstlenmenin ağırlığı altında ezilirken Kardeşlerinden birini kaybetmiş ardından bir diğerini ve ardından annesini .Avuçlarından birer birer kayıp giden canlarını tutamamış derman olamamış.Bir yanda yokluğun saldırganlığı diğer yandan ölümün çaresizliği.Baba nasıl direndin ,nasıl yıkılmadın dediğimde Allah böyle istedi oğlum derdi.
Başından geçenleri anlatmaya kelimeler yetmez. Ama o hep mutlu bir insan olarak yaşadı hiçbir zaman isyan etmedi bulduklarıyla yetindi ,kabullendi ve dik durmaya devam etti.
Ruhu şad olsun.
Annesini hiç tanıyamayan,Babasını hiç göremeyen milyonlarca insana göre 39 yıl boyunca birine baba diyebilmenin huzuruyla dolu içim.
Kayıplarımıza üzülmek yerine hayata tutunup yaşamaya devam etmeliyiz.Bunun için o kadar çok sebebimiz varki..
|
|