|
İnsan önce kendi gölgesini yaratır. Yüreğinde büyüttüğü ağaç ne kadar meyve verip yeşerdiyse, gölgesi de büyür. Karakteri ağacın dallarındaki olgun meyvelerdir gönül tadında lezzetlenmedikçe ne kendine ne gölgesine faydası yoktur.
Hayatın devamında sızlanır; bazen yokluk, darlık, hatta ayrılık. Hepsi sözlü bir imtihan gibi yaşamında sıralanır. Bir fidandır, ilk doğduğu anda taze sürgünler vermeye başlar ana kucağında.
İncecik dallar uzamaya başlar, her dalda farklı çiçekler açar farklı huyları gibi. Karakteri gelişmeye başladığında, o çiçeklerde meyve vermeye başlar. Kazandığı her kalp sevgi tadında olgunlaşır.
Lezzetini kendi katar sevgi ürünlerine, ne kadar çok severse o kadar çok sevilir, dili bal, gönlü bal olur. Kök salmaya başlar kendi toprağını seçerek. Bazen sevinç, bazen keder gözyaşları ile sulanır gövdesi, genişler. Gök ile yer arasında kalır bakışları. Boyu uzadıkça dalları göklere, kökleri yere, iki âlem arasında gider gelir duyguları.
Doğru gelişmeli, doğru büyümelidir ki ömrün her mevsiminde meyve vermeli, hamdan olmuşa, çiğden yanmışa giden süreçte yüreği cılız kalmamalıdır.
Bazen parlak tüylü kuşlar konar gönül dalına, serin kuytusuna sığınır, yuvalanırlar. Aşk deriz o kuşlara, gül kokusu getirir, gül ahengi içinde. Pek çoğu uzun süre kalmaz, damar damar yayılır yakar ve çekip giderler. Sonra sabır kökleri budar, o yanan dallara yeniden can gelir, yaşam devam eder.
Sevgi bir kelebek gibi rengârenk kanatlarıyla süzülür. Üzerindeki tüm mutluluk tozlarını serper ağacın üzerine. Yapraklar yeniden yeşerir güneş bütün ışıklarını akıtır, besler güzel huyları. Ağaç büyüdükçe yaşamda büyür, ömrün her kederi, her acısı, sıkıntısı bir yaprak düşürür dallarından sararıp, solarak.
Ama yerine yenileri yeşerir, giden üzüntülerin ardında mutlaka bir sevinç, bir saadet vardır yaşanacak.
Her şeye rağmen direnir hayata; kış ayaz, yakar yaz, ama yaşamak yinede doyumsuz bir hazdır. Genç dallarında tohumlanan ham meyveler olgunlaşmaya döndükçe bilgeleşir. Sabrın kerameti, sevginin lezzeti, hoş görünün letafeti ile kocaman bir gölgesi olur.
O gölgeye sığınan yürekler onun toprağında yetişir olgun meyvelerinden faydalanır ve yarınlara taze temiz sağlam ağaçlar olarak hazırlanır.
Tek ve hür çok ama kardeşçesine, Yaşamak bir orman gibidir, fışkırır taze sürgünler kök saldığı toprağından sevgiyle ve özgür.
Tıpkı şairin dediği gibi.
“Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür
Ve bir orman gibi kardeşçesine,” N.Hikmet
|
.jpg)
.gif)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=small}
Ekleyen: Şükran AYDOĞAN 
Tarih: 4.6.2011 
İzlenme: 
Yazdır:
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
(1).jpg)
