Benden başka bir şey isteme, beni benden isteme ne olur? Ne olur beni daha fazla zorlama? Bu aşkın çivisi çıkmış, kalbimin yankılarına dur diyemiyorum ve kalbim ayaklar altında direniyor acılara, içimin ıstırabını dindiremiyorum. Ne olur daha fazla yorma, bir adım dahi takatim yok ve ne olur sus artık olanları arsızlığa vurma…
Yok, sayamıyorum senle geçen acı dolu yıllarımı ve yok sayamıyorum örselendiğim zamanları. Her geçen gün içimde büyüyor haksızlıkların ve her geçen gün bir adım daha ölüyorum sonra yaptıkların, aldatmaların, yalanların, gözlerimde birikiyor beni yok saymaların…
Gözlerine vurulmuşsam ve sözlerine ipotek saymışsam ömrümü bu borcun hiç bitmeyeceğini mi sandın? Yarınlara ipotekli hayatımın bedelini defaten ödeyebileceğimi hiç mi düşünmedin? Haklısın ganimet saymakla ömrümü, haklısın yağmalamakla bütün gençliğimi çünkü ben tam geldim, çünkü ben adam gibi sevdim. Haksızsın çünkü beni de yaradan var, haksızsın çünkü kul hakkı diye bir şey var ve unutma! Yaptıklarının hesaba çekileceği bir gün var.
Senle yaşamayı seçtim, senle olmayı ve senle sonsuz bir dünyada tek olmayı diledim ama olmadı vefasızım. Çok gördün sevmelerimi, aşağıladın sana her defasında dönmelerimi. Bilemedin ki aşkın kadrini ve bendeki eşsiz kıymetini. Bilemedin işte seni benim kadar seven olmayacağını…
Şimdi çivisi çıkmış bu sevdanın bütün hatıralarını yıkıyorum. Şimdi senle yaşadığım ve altında ezilip kaldığım ama çıt çıkaramadığım ne kadar haksızlığın varsa büyük aşkınla beraber yâd ediyor, yüreğimi milyon parçaya ayırıyorum. Sonra sevdamın ayaklarına vurulan prangaları kıramadığım, kürek mahkûmu saydığın ömrümde söyleyemediğim ne varsa şimdi söylüyorum… Ben senin vicdansızlıklarına rağmen, acıdan avuçlarım patlarken, boynumda prangalar ağır yaraları açarken, bana çektirdiğin her şeye rağmen, içimde ve ruhumda tek olan itikadım Allah’ıma olan sevdamca sevdim…
|