Biz canlılar için nefes almak, su içmek, beslenmek kadar önemlidir, sevmek ve sevilmek.
Sevdiğimizden çok emin olabiliriz, çünkü o kendi duygularımızdır.
Kimi?
Neyi?
Niçin?
Neden ?
Sevdiğimizi ya da sevmediğimizi biliriz.
Bu duygularımızı sözcüklere döksek de, dökmesek de. Eminizdir.
Oysa sevilmek öyle mi?
Hiç emin olamayız, kim tarafından ne derecede sevildiğimizden.
Çok yakınımızda ya da çok uzaklarda da olsa bizi seven bir yürek, bizim için endişelenen bir insan, iyi olup olmadığımızı önemseyen ve merak eden, arayıp nasılsın? Diyen birisi olsun isteriz.
İstemeyen var mıdır?
Sevincimizi, mutluluğumuzu, üzüntülerimizi paylaşacak, bir bardak sıcak çayı, bir fincan kahveyi, bir bardak şarabı v.s yudumlarken sohbet edecek bir can dostu aranmaz mı?
Ağladığımız da gözyaşlarımızı silecek candan, sıcak bir el, dayanılacak bir omuz, zaman zaman içimizde ki çocuğu şımartacak müşfik bir dost bizi mutlu etmez mi?
Eder elbette.
Bu güzel duyguları yaşamak, düşünmekle başlar.
Bencillikten arınıp, sevdiklerimizi düşünerek, onları anlayarak, en önemlisi de sevdiklerimizi değiştirme çabasına girmeden, anlamaya çalışarak, ortak paydalarda buluşarak sevgilerimizi ve dostluklarımızı devam ettirebiliriz.
Bir sevenimiz olmalı ki; tüm bu güzellikler yaşanabilsin.
Pek çok sevenimiz olacaktır; anne, baba, kardeş,evlat, eş,sevgili, dost, arkadaş....
Önemli olan bu sevenlerimizin duygularını diri tutmaktır.
Sevgi emek, özveri, hoşgörü ve paylaşmak ister...
Paylaşılmayan sevgi, gerçek sevgi değildir.
Yaşamdan zevk almak, yaşama daha sıkı tutunmak, mutlu olmak sevgiyi paylaşmakla daha güçlü olacaktır.
Sevgimizi ifade etmekten korkmayalım!
Sevgimizi saklamayalım, maskelemeyelim!
Sevgimizi yüreğimizde büyütüp, sevdiğimize de söyleyelim!
Sevdiğimiz kadar sevileceğimize inanıyorum!
Yüreklerimizde sevgiler büyütelim!
Bir sevenimiz de olmalı diyorum!
Olmalı mı?
|