Öyle bir toplum haline geldik ki, yaşananları bazen şaşkınlık içinde izliyoruz. Bazen de isyan ediyoruz. 

Hani derler ya bu işin çivisi çıktı. Ne biri, bizim her işimizin çivisi çıkmış durumda da kimse umursamıyor. Umursayanlara da kimse inanmıyor. Yaşadıklarımızdan bir masal yazsak herhalde adı,” görenlerin kör dünyası” olurdu.

Geçenlerde benimde izlediğim ve herkesin tepkisini çeken bebek mevlidi tam anlamıyla rezaletti. Annenin İngiliz Leydiler’ ine özenmesi ortamın Arap dünyasına özentisi hepsi birbirine karışmış.

Bir bebek mevlidi için bu kadar şaşa ve masraf bizim dinimizde “israf haramdır” düşüncesinden giderseniz, Allah kabul etmiş midir acaba?

İşin acı tarafı da böylesine israf yaşam sürdürenlerin yanında çaresiz insanların siyanürle zehirlenerek ölmesi. Hangi ruh haliyle ve kim bilir, belki de tutunacak bir dal bulamadılar.

Bunun devamı gelmesin diye siyanüre ulaşımı engelliyorlar.  Oysa krizi durdurmak gerekiyor. Çaresizlik insanlara bu inanılmaz olayı yapmalarına neden olmuş. Ekonomide insanlar arasında bir uçurum oluştu kimi saltanat kayığında kimi de dibe vurmuş debeleniyor.

Hep derim bir yaptığı işe bakarım bir da yaşama şekline kazandığı ile harcadığı arasında bilanço tutmuyorsa işte orda durur düşünürüm.

Diyorum ya çivisi çıkmış, anaokulunda ve ilkokulda verilen eğitim temel eğitimdir.

Sınıfta öğrencilerin kafasına takke geçirerek eğitim yapmayı matah bir şey sananlar, andımız yerine sınıfta saçma sapan şeyler söyletenler, yarışma adı altında küçücük çocuklara, öğretmenlere poligonda atış yaptıranlar,  hele otistik çocukların sınıflarını ayırıp tecrit etmeyi iş sanan insanlar, bu çocukları istemeyen,  empati yapmaktan bile yoksun olan, cahil veliler ve o velilerin yetiştirdiği küçük çocuklar. Kendilerini tatmin etmeye çalışan büyüklerin elinde ruh sağlıkları bozulan küçücük beyinler.

Geleceğimiz olan bu çocukların taciz olaylarında nasıl kullanıldığı da ayrı bir şey. Kadınlara hiçbir şey diyemiyorum kafası bozulanların öldürdüğü kadınlar öyle ezilmiş ve korkutulmuşlar ki kendi haklarına sahip olamazken, çocuklarının haklarına nasıl sahip olsunlar.

Nasıl çivimiz çıkmış gördünüz mü? Oysa bu anlatılanlar deve de kulak ve hepsi de sizlerin bildiği şeyler. Ama bir araya toplanınca vay anasına diyor insan.

Bu çivisi çıkmışlığın içinde, gerçekten eğitim veren, gerçekten Çağdaş Atatürkçü, Cumhuriyetçi nesiller yetiştirmeye çalışan ve bu güne kadar yetiştirip de topluma kazandıran sevgili öğretmenlerimizin de “Öğretmenler Gününü” kutlarım.

Sevgiyle kalın.