Kendi rüzgarıdır uçuran. Ve kendine tutsaktır.
Yalnızlığı , acı olarak gören insan, bir başkasının yalnızlığında arar kendini. Hayatına girdiği insandır yalnızlığın bitişi. Belki de bu yüzdendir yanlış ilişkilerde olması !!!
Yalnızlığını gidermek istedikçe, farkına varmadan daha bir yalnızlaşır. Kabullenmedikçe acı çeker.
Diğer yandan hayat akıp gider. Biz gideriz hayatın içinden kaya kaya. Geriye son dua kalacaktır. “Nasıl bilirdiniz” ile başlayan.
“Bugün” var oysa ; geriye asla dönülmeyecek. Ne kadar mutlu geçirsek , yanımıza kar olarak kalan, kocaman bir “bugün”. Bilmeyiz kadrini kıymetini.
Yalnızlığında, bir çok olmayan insanın kaderidir tutsak yaşamak. Birine meyleder ve onun hayatını yaşar bilmeden.
Yalnızlığın öyle kalabalık anları vardır ki; tadından yenmez. Kendinsindir. Tek sorumlusu hayatının ; kendin ! Nedir ki zaten , yalnız gelmedik mi dünyaya ? Öyle de gideceğiz işte.
Hayatımızda , paylaşacağımız birinin olması çok güzel. Birlikte aşılır tüm engeller. Birlikte planlanır hayat, ayrı ayrı da yaşansa.
Peki ya zorunlu yalnızsak. Sevemez miyiz o durumu da. Severiz elbet. Açarız kanatlarımızı ve uçabildiğince uçarız. Hiçbir anı kaçırmadan, keyfine varırız olanların. Seviniz efendim yalnızlığını seviniz ille de sevecekseniz !
Arayış içinde olmak, bizi yanlışa götürür. Yalnız kalmamak adına yaparız yanlışları. Ve gülümser bir yerlerden hayat. Neleri kaçırdığımızı izlerken.
İnsan ; kendiyle bir dolu olmalı, fiziksel yalnızlık geçer. Hiçbir durum kalıcı değildir. Ne uzun uzun mutluluk vardır, ne de bir ömür sürecek acı. Hepsi misafirdir hanemizde. Önemli olan hayatı nasıl ağırladığımız. Nasıl kucakladığımız.
Öyle insanlar tanıdım ki; bir başına kalabalık, öyle insanlar tanıdım ki, tek korkusu yalnızlık !!!
Önce kendimi sevmekle başladım. Sonra açtım kanatlarımı. Ve rüzgarımda uçtum bulutlarca. Ve bir gün, bir kuş kanadı değdi kanatlarıma. Yön oldu, yol oldu.
Uçunuz efendim kendi kanatlarınızla , ve sonsuz olsun rüzgarınız. Takılsın kuşlar , kanadınıza
aşkla bak.
melekkk.