Dünyanın tüm kelimeleri bir araya gelse bir dokunmak etmez. Cümleleri toplasan şu alem de “özlemleri” anlatmaya yetmez.
Bir doğru, varmaz hiçbir halde yanlış a. Binlerce yanlış bir doğru etmez.
Sabah , perdenin arasından sızan güneş uykumu bölerken gülümsüyordum. Yüzümü güldürenim neredesin ? mutlu uyandım yine güne, şükrüme sebep. Aklımdasın ya !
Kahve suyumu koyarken, akşam içilen kahvenin fincanına takıldı gözüm. Yanında ki lokumu yine yememişsin !. Ben senin o çok kızdığın “yine çok yedim bak” dediğin göbeğini bile severim.
Aşk ; uzakta duran birini beklemek değildi. Yanında olanı, tüm eksiği ve fazlası ile sevebilmekti.
Eğer ki; hala, kapıdan çıktığında özleyebiliyorsam seni, hala her geldiğinde kokunu çekebiliyorsam içime , işte bu, aşktan öte bir dünya demekti.
Bana kısa cümleler kurduranım, kelimelere sığmayanım, her gün yeniden tüm dünyaya haykırdığım “günaydın” ım. Sebebisin tüm şükürlerimin.
Tek tek dokunduğum hatalarım, sözlere sığmayan yanlışlarım seninle varıyor doğrulara. Seninle anlam buluyor hayatım yeniden.
Çok sevin, çok. Uzaktan uzağa seviyorum diye sayfalarca yazanı değil, konuşmadan yanınızda olanı sevin en çok. Bakmadan dağınıklığınıza sizi hep düzgün göreni sevin.
Hepimiz hata yumağıyız zaman zaman. En büyük hataları da özledim deyip yanımızda olmayanı beklemekle yaparız. Kendimizce nedenler bulur, hiç olmayan birine anlam yükleriz. Ve boşa geçen zamanlar için sonrası hüsran, sonrası acıdır.
İnsan , sadece kendinin ilacıdır. Neye inandığımızı, neye inanacağımızı biz belirliyoruz. Bir daha ya olmazsa dediğimiz için , bir başına kalmaktan korktuğumuz için hiç bizim olmayanlara umut bağlıyoruz.
Varsın olmasın, yanlış olacaksa. Varsın bir başına kalalım doğru insanla olmadıkça. Yerine doğayı koyalım, ailelerimiz var onlara sarılalım. Arkadaşlarımıza daha fazla zaman ayıralım. Ama ne olursa olsun yanlış insanlara ayırdığımız her bir anımıza yazıktır. Zaman ı doğru insana ayıralım.
Kalın yine sevgimle,
Aşkla kalın.
melekkk
|