Beni olmayan sözlerinle suçlama, vermediğin sözleri bilemem. Beni ayrılıkla sınama, araya giren mesafelerden daha fazla üzer. Mesafeleri tam da ruhumda çözmüşken.
Ayrılığın en acı yanıdır, anlaşabilme ihtimali varken; araya bir dolu anlamsız cümle girer. Gözlerine bakmadan çözemezsin yediği vurgunu. Eksik kalırsın. Bir tüm olmaya uzak. Ellerini uzatamazsın, bir yerlere takılır.
En kolayı da yok yere harcanan zaman. Kavgalarla, tartışmalarla, didişmelerle.
Birikmişsindir kendine, sözlerin hazırdır söylenmek üzere. Bir yerlerde takılıverir boğazına. Mesafeler seviyorumlardan başka sözleri söyletmez. Uzaklaşırsın kendinden. Aynını bulursun karşında. Sen tam seviyorum diyecekken, seviyorum diyen….
İstediğin; başka sözler söylemekken, susarsın. Sustukça mutluluktan birkaç adım uzaklaşırsın.
An ı beklersin, bir başka zaman konuşurum nasılsa dersin, gelmez o hain zaman. Kendinle kalıverdiğinde, kendinle sevişir gibi olur insan. Konuşursun kulaklarında sesler olmadan.
İçindeki sesin yankılanmasını beklersin, çıkmaz ki yankılansın. Kulakları sağır eden bir sessizliktir bu. Anlatamadıklarının biriktiği.
Omuzların düşer, dünya kocamandır sanki sen minnacık.
Düşlerini öldürür bir ecel. Hiçbir ceza ödemeden…
Ayrılıkları sevmem, anlatamam da zaten, bendeki tüm öyküler kavuşmak üzerine iken.
Şiddetli kavuşmalara,
Melekkk
|