Kesinlikle, büyüyünce çocuk olacağım. Bu da nereden çıktı demeyin sakın. Ben büyüdüğümde elimde bez bebeğim olsun, ve söylemek istediklerimi söyleyeyim çok bilmişlere. “Hadi oradan, sizin bildiğiniz gibi değil” diyeyim.
Kimse; sözlerime alınmasın, alınsa da zaten umurum olmasın istiyorum. Eni konu büyümeye direnen bir çocuk olmalı. Kimse, üzerimi neden kirlettiğimi sorgulamasın istiyorum. O anda canım ne istiyorsa yapmalıyım. Sırası geldiğinde sevmediğim yemekleri tükürmek mesela. Zorla yedirilen; ve ille de “çok güzel olmuş” dememi bekleyenlere inat , dudaklarımı büze büze tükürmek istiyorum.
Sahte sevdalarımda olmayacak büyüyünce, nasılsa çocuk olacağım ya. Sahici sevenlerle, seviyor gibi yapanları daha iyi ayırabileceğim o zaman. Sevgiyi hissetmediğimde kucağına oturmayacağım kocaman adamların. Adam olmadıklarından emin olacağım işte o zaman.
Birine mi kızdım, elinden alacağım oyuncaklarımı aniden. Bana ne, gitsin kendi oyuncaklarınla oynasın. Ya da kimseyi kendine oyuncak yapmasın.
Büyümeden çocuk olursam eğer, büyüklerin nasıl davrandığını bilemeyecektim. Ama büyüdüm. Ne yapmalı o zaman? Büyüyünce çocuk olmalı. !!!.
Hem o zaman başka çocukları kıskandığımı belli de edebilirim.
Misafir çocuğu gibi olacağım büyüyünce. “biliyor musun ben sizin tuvaletinize kocaman kakamıyaptım, istersen git bak” diyeceğim. Çünkü çocuk olmak böyle bir şey. Sözünün gideceği istikamet ilk kelimenden belli.
Ne zaman yatıp uyuyacağıma sesimin tonu karar verecek, kimseden çekinmeden istediğim yerde uyuyabileceğim.
Dahası;isteğimin dışında kimse beni ağlatamayacak. Ben istiyorsam hüngürdeye hüngürdeye ağlayabilirim. En kalabalık yerde kahkaha atabilirim.
Bir an düşündüm de, çocuk olmadan bunları yaparsam “deli” olacağım. İyi de ben tüm bunları istiyorum. Ve akli melekelerimden henüz şüphem yok. Peki o zaman neden yapamıyorum. !!
Ah büyüyünce gelecek çocukluğum ah. Keşke çocuk olmadan da bunları yapabilseydim.
Hep çocuk kalanlara sevgimle,
Melekkk.
|