|
Bakkal Niyazi, çocukluk arkadaşının arkasından yüksek sesle, hala söyleniyordu ama kendi söylediğini, sadece kendisi dinliyordu.
— Batıracak sonunda bu mahalle beni yahu!
Elindeki kalemi tezgâha fırlatıp attı, alacak verecek defterini de şak diye sertçe kapattı ve arkasındaki eski hasır sandalyeye çöker gibi oturdu. Üzerine biraz rehavet çökmüştü, gözlerini kapatıp başını arkasındaki rafların metal ayağına yasladı. Düşünüyordu da, aslında o da tam kızamazdı Celal’e. Onun, her ay aldığı maaşından ne yapar ne eder birazını kendisine olan borcunu ödemeye çalıştığını bilirdi. Çocukluklarında, ikisi de bu mahallenin yaka silktiği, ele avuca sığmayan, hınzır veletleriydiler. Hemen her gün, bir vukuat yaparlardı ve kimse onlardan bahsederken “ Çocuklar şunu yaptı, çocuklar bunu yaptı” diye bahsetmezdi hiç; mahalleli, onlardan şikâyet ederken hep “ O veletler var ya, o piç kuruları var ya” diye söze başlarlardı. Niyazi de, Celal de, kendi isimlerini unutmuşlardı adeta, hiç uslanacakları da yoktu; ta ki, o yangını çıkarıncaya kadar.
Niyazi sandalyesinde kıpırdandı, oturduğu yerde mayışmış bir şekilde eski anılarını hatırladıkça, suratına yerleşen hafif bir gülümsemeyle, düşüncelerine devam ediyordu. “Dokuz yaşlarındaydılar, Celal lafa tutmuştu sigara satıcısını, Niyazi de, adamın tablasından iki paket sigarayı aşırıvermişti ve ikisi de tabana kuvvet, hızla kaçmışlardı oradan; daha sonra, çaldıkları sigaradan içmek için girdikleri boş bir evde heyecandan yangın çıkarmışlar, korku içinde ve can havliyle kendilerini dışarı zor atmışlardı. İkisi de, avazları çıktığı kadar “ Ev yanıyor, ev yanıyor!” diye bağrışmışlardı. O anda ki korkularından, yangını kendilerinin çıkardıklarının, bilincinde bile değillerdi. Bir anda bütün mahalleli seferber olmuş, eline kovasını alan, suyunu dolduran yangına koşmuştu; böylece, alevler evi sarmadan söndürülmüştü. Daha sonra, ikisi de mahallenin sevilen, hoş görülen çocukları olmuşlardı, ne de olsa, onlar haber vermeseydi yangın bütün mahalleyi sarabilirdi. Evden o panikle kaçarken sigara ve kibrit paketleri de yandığı için deliller yok olmuş, nedense hayrettir, hiç kimsenin aklına onlardan şüphelenmek gelmemişti. Celal’de, Niyazi’de veletlikten, piçlikten terfi edip, bir anda mahallenin “Çok cesur ve kahraman” çocukları oluvermişlerdi; onlar da, bu sırlarını bu yaşlarına kadar saklamışlar, yıllarca, kendi kendilerine eğlence konusu yapmışlardı.
Ondan sonraki günler de ise, mahallenin “İyiliksever delikanlıları” olarak, her işe koşuşturulmaya başlamışlardı. Çatı onarımından, odun kömür taşımaya, bozulan bir arabayı itmekten, soba söküp takmaya kadar, her zaman çağrılı çağrılı verilen, iki “Hayırsever” delikanlı olmuşlardı.
Celal’le balık tutmaya gittikleri bir gün, oltalarını denize salladıktan sonra, balığın oltaya takılmasını beklerken, yine o günleri anıp sohbet ediyorlardı.
Celal,
— Aslında biz o yaramazlıkları başıboşluktan çok, dikkat çekmek için yapıyorduk.
Niyazi,
— Niye ki?
Celal
— Niye si var mı?, ikimizin de gencecik babası, sabah akşam kahveden çıkmaz, kumardan başlarını kaldırmazlardı; annelerimiz desen, her gün bir evde temizlikte; kim ilgilenecekti bizimle? kim sevecekti bizi? Biz de hınzırlaşıp dururduk işte!
Niyazi
— Haklısın valla, hem de çok haklısın; biz de sıkı fırlamaydık ha, ama sonuçta, kendi çıkardığımız yangından nasılda aklandık!
Celal
— Millet bizi, nerdeyse camiye imam yapacaktı yahu!
Niyazi
— İmamlık onlarda kalsın, bana Sezen’i versinler yeter!
Celal
— Ama ne! Bana da Ümran’ı versinler yeter! Şu askerliğimizi bir yapsak da, gelip iş bulup çalışsak. Günübirlik işlerde insanın elinde para kalmıyor, senin yine amcan sağ olsun.”
Niyazi, sandalyesinde pelte gibi yayılıp oturmuş iyice gevşemişti ve yarı uykulu halindeydi; amcasının, sevecen, ihtiyar yüzü, bugün gibi gözünün önüne gelmişti yine. Hiç evlenmemişti amcası; ufacık bir bakkal dükkânı vardı ve Niyazi’ye tembihlerdi sık sık, “Bak Niyazi oğlum, akşam sabah askere gideceksin, geldiğinde eğer sağ isem bu bakkal dükkânım benim, ama ben ölünce de senin, tamam mı çocuğum” derdi.
|
.jpg)
.gif)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=small}
Ekleyen: Ergül İlter 
Tarih: 14.4.2012 
İzlenme: 
Yazdır:
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
(1).jpg)
