|
Neslihan, her yaz sonu yaptığı gibi yine bahçesinde son kalan ürünlerini topladı. Kendi elleriyle diktiği sebzelerinin çoğunu kasabalarının haftada bir gün kurulan pazarında satan genç kadın, böylece hem evine maddi bir katkıda bulunmuş oluyor, hem de ailece kendi sebzelerini yemiş oluyorlardı. Neslihan’ın kocası Arif, inşaat işçisiydi. Yedi- sekiz ay önce inşaatta çalışırken geçirdiği kaza sonucu omzunu, dirseğini ve el bileğini kırmıştı. O yaz sıcaklarında Arif nerdeyse yarı beline kadar alçıda sargılı kalmıştı. Genç adam yapısı itibariyle çok çalışkan ve hareketli bir insandı ama bu kaza onu adeta eve mıhlamıştı. Her şey bir yana aylardır ekmeğini kazanamamasının verdiği sıkıntıyla da bunalıyordu. Yine de karısının telkinleriyle ve küçük oğlunun tatlı yaramazlıklarıyla biraz olsun rahatlıyor, yüzü gülüyordu.
Neslihan, kendilerine kocasının anne ve babasından kalan bu bahçeli eve gelin gelmişti. Zaman içinde yaşlı karı-kocanın rahatsızlıklarından dolayı ard arda vefat etmelerinden sonra da genç kadın kendini tamamen sahibi oldukları bu geniş bahçeye adamıştı. Arif, inşaatçılıktan anladığı için, işinden ne kadar yorgun gelirse gelsin, evin dökülen her yerini tamir ederken, Neslihan da hiç oturmaz, düzenli olarak bahçeyle ilgilenirdi. Kocası kaza geçirmeden çok önce de genç kadın bahçeyi çapalar, sular ve karılmış toprağa türlü türlü sebze fidanları dikerdi. Neslihan, oğlu Özcan’ın büyümesini beklediği için, ancak iki senedir falan yetiştirdiği sebzelerini pazarda satmaya başlamıştı. Arif’i geçirdiği kaza için teselli ederken genç kadın kocasına işte bunun için de Allah’a şükretmelerini söyler dururdu.
- Ya ölseydin ne olacaktı Arif? Çocukla ben bir başımıza, sensiz ne yapardık biz? Bak Doktor ne dedi duydun işte; birkaç ay sonra hiçbir şeyin kalmayacakmış. Hem canım aç değil, açıkta değiliz. Bahçemiz iyi kötü geçindirir bizi, merak etme sen. Sen başımızdasın ya, şükürler olsun Allah’ımıza.
Genç karı- koca bahçelerindeki asmanın altına konmuş masa ve sandalyelerinde çaylarını içerlerken böyle sohbet ediyorlardı..
***
Evde canı çok sıkılan Arif, arkadaşlarını, tanıdıklarını görmek için iki sokak ötedeki kahveye gitti. Bugün Neslihan’ın işi de çok yoğundu…
Neslihan şimdiye dek pazarda satacağı ürünlerini satmış, kalan ürünlerinden de kendi geçimleri için erzak hazırlamaya koyulmuştu. Topladığı domatesler umduğundan da çoktu. Buna sevindi; çünkü salça yapmak oldukça zahmetli bir işti. Domatesin yeterli olması bu zahmetine değecekti doğrusu. Geçen haftayı sivri ve dolmalık biberleri, içini oyduğu patlıcanları ve kabakları iğneden ipliğe geçirmekle meşgul olmuştu. Bu hafta da domates salçasını hazırlarsa bu kış erzak yönünden biraz rahat edeceklerini düşünüyorlardı. Domatesler güneşin altında kıpkırmızı olmuş ve olgunlaşmışlardı. Arif, kırmızı biberlerin yemeğe, çorbaya bütün veya doğranmış olarak atılmasını severdi. Nedense biber salçasını sevmezdi. O gün genç kadın, akşamın geç saatlerine kadar salça kaynatıp hazırladı. Yorgunluktan bitap düşmüştü ama doğrusu kendi yaptığı salçaya da kendisi hayran olmuştu.
Ertesi gün Neslihan büyükçe bir cam kavanoza tepside soğumaya bekletmiş olduğu salçayı kaşık kaşık koydu. Bu büyük kavanoz onların kışlık salçalarıydı. Kavanozun ağzını sıkı sıkıya kapayan genç kadın, yaz ve kış evlerinin en serin ve kuytu yeri olan, kışlık erzaklarını koydukları dolabın en dibine soğuk taşlığa koydu. Tepside kalan salçaları ise küçük kavanozlara koyup buzdolabına sıraladı. Kazanı ve diğer kap kaçağı bahçede hortumla yıkayan Neslihan, bir büyük işin yapılıp bitirilmesinin verdiği rahatlıkla o akşam erkenden yatıp uyudu. Neslihan’ın planında gelecek haftaya komşularını da eve çağırıp evde erişte hazırlamak da vardı. Tarhana yapmak da sıradaydı. Kasabalarda komşu kadınlar, akrabalar birlik olurlar, hep beraber el birliğiyle sıra kimdeyse o eve erişte yapmaya, tarhana hazırlamaya giderlerdi.
***
Küçük Özcan henüz beş yaşlarındaydı. Evde annesi her zaman için hep bir şeylerle meşgul olurdu. Babası da ya işte olurdu, ya da kahvede. Çocuk alabildiğine hür olarak, hemen hiçbir kısıtlamaya maruz kalmadan akşam geç vakitlere kadar dışarıda arkadaşlarıyla oynar, ancak çok yorulduğunda veya acıktığında eve gelirdi.
- Anne, ben çok acıktım.
- Hele dur da sana bir salçalı ekmek vereyim oğlum.
- İyi ben şimdi çişimi yapayım… Çabuk ama, çok acıktım anne.
Yine bir ikindi vaktiydi. Neslihan, yakın arkadaşlarından birinin evine oturmaya gitmişti. Kadınlar aralarında gün belirlerler ve elişlerini alıp o eve misafirliğe oturmaya giderlerdi. Kış boyu elişi yapan kadınlarla bayağı satılacak elişi eşya hazırlayan Neslihan, hem eğlenir, mutlu olur, hem de böylece vaktini değerlendirmiş olurdu. Kadınların boş vakitlerinde örüp, işleyip, oyaladıkları elişlerini pazara alışverişe gelen kadınlar, kızlar beğeniyle alırlardı…İşte o ikindi vakti sokakta oynarken karnı acıkan Özcan evinin yolunu tutmuştu. Evde annesinin olmadığını gören çocuk, mutfağa yönelip ocağın üstündeki tencerenin kapağını kaldırıp baktı. Sebze çorbasının kokusunu alınca yüzünü buruşturdu. Üstelik çorbanın yağları tencere kenarında donmuştu. Yiyecek bir şeyler aranırken en son annesinin erzakları koyduğu karanlık dolaba yöneldi. Ekmek kutusu her zamanki yerinde duruyordu. Çocuk küçük elleriyle ekmekten olabildiğince büyük bir parçayı koparmayı başardı. Daha sonra en dipteki köşede içi salça dolu büyük kavanozu gördü. Kendisine göre oldukça büyük olan kavanozu kendine doğru sürüyerek çekmeye başladı. Büyük cam kavanoz, taş kertiğe takılınca çat diye öne doğru tüm ağırlığınca yattı. O çat sesini duyan çocuk korku ve aceleyle dolabın eşiğinden içeri girip, kavanozu doğrulttu ve zaten o anda da kavanozun yarısı elinde, yarısı da yerde kalmıştı. Taze salça henüz sertleşmediği için, yavaşça taşlığa yayılıverdi. Kırık camların üstü ve taş zemin, hatta Özcan’ın lastik ayakkabılarının burnu bir anda kıpkırmızı salçaya bulanmıştı. Özcan büyük bir telaşla tam da kendisini dışarı sokağa atmaya düşündüğü anda, salçanın kokusuna dayanamayınca durdu ve eğilip parmağınla ekmek arasına bolcana salça sürdü ve elinde ekmeğiyle hem yiyip hem de salçaya bulanmış parmaklarını yalayarak oyun oynadığı arkadaşlarının yanına doğru koşmaya başladı. Son lokmasını da ağzına atarken, biraz ötede oynayan arkadaşlarına katılmıştı bile. Karnı doymuştu ama akşam annesinden yiyeceği köteği de düşünmemeye çalışıyordu…
|
.jpg)
.gif)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=small}
Ekleyen: Ergül İlter 
Tarih: 9.7.2012 
İzlenme: 
Yazdır:
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
(1).jpg)
