Yağmuru özledim diyordum ki, yağmaya başladı geceden; gün boyunca ara ara devam etti… Akşama kadar küçük kaçamaklarla seyretme keyfini çıkarmaya çalıştım ben de. Yağmur olmadan bu memleketi çekemem gibi geliyor bana cama vuran damlaları izlerken…

 

Yağış anı ve ruhum.. Oldukça uyumlu gibi. Yağmur o olağanüstü hali ile yağarken hayallerini kurduğum öykülerini kurguladığım ilham kaynağı benim için… Düşünüyorum da ne çok şey fısıldıyor bana aslında. Ama ben tam anlamıyla bu sesi dinleyecek zamanı yaratamıyorum kendime. Ruhumla yağmur arasında gudalislik yapıyor gibi her defasında dimağım… Bir işe yaramıyordu böylesi de. Geçen en değerli zamanımın sonunda yaşadığım hüzün; bazen de duyumsadığım huzurdu belkide sadece. Aynı zamanda değerlendirememiş olmanın yarattığı sızıydı bazen de yüreğimde yer eden. Griliğin hâkim olduğu yeryüzünün, anlatmak istediği bir dil vardı ama benim hala çözemediğim. Doğa içinde en dramatik halini yaşatıyordu gökyüzü yeryüzüne… Yaşam ve ilham kaynağı tüm canlılar için yeryüzüne yağan o yağmur… Her cümlenin sonuna üç notayı koydurandı bazen de. Besleyip doyurandı, yıkayıp temizleyen de…

 

Küçücük dünyamda bana neler yaşatıyor; mutluluğu mutsuzluğu, gidenleri, gitmenin de doğa gereği olduğunu yazdırıyordu esintisi ile… Esen rüzgarın yüzüme vurduğu öykülerde acı çeken karı kocanın ezilmişliğini yazdırıyordu bana… Ve kulağıma bütün bunların birer rüya olduğunu fısıldıyordu her defasında. Âdem ve Havva ile başlayan insanların acı çekmeleri, sürünmeleri ve ölüme mahkûm edilmeleri… Yeryüzünün bağrında esaret yaşayan, insanlarla dopdolu. Her insanın bir hikâyesi var farklı farklı ama çektirdiği acılar aynıydı muhtemelen. Az ya da çok.

 

Düşündürürdü bunu bana her defasında “neden böyle olduğu”. Her insanın yaşadığı acıklı bir anısı, çektiği bir çilesi, yaşadığı ezikliği var yaşamında; yaşamak isteyip de yaşayamadıkları da var tahayyülünde. Yazmak için birçok nedenim vardı benim de. O kadar çok hikâye vardı ki keşke yazmak için zaman yaratabilsem kendime biran önce… Daha az uyuyabilsem mesela. Daha az tv izlesem. Daha az telefonda konuşsam, daha az arkadaş dost ziyareti yapsam.. Ordan buradan şurdan kırpa kırpa zamanı çoğaltabilirdim aslında… Daha az işe vakit ayırsam mesela, daha çok evde yalnız kalabilsem… Başağı anaokuluna bırakıp işe değil de eve gitsem mesela… evden çözsem şu dünya işlerini... Kendimi dinlesem. Kelimelerimin fakirliğinden kurtulsam. Dilin zenginliğini yaşasam cümlelerimle. O zaman yağmurun bana fısıldadıklarını daha iyi duyar daha iyi yazabilirdim kim bilir. Yapmak istediklerimi daha kolay yapardım yalnızken… Ömer işteyken, başak okuldayken… Bir çok gün akşama kadar süren bir zaman yaratabilirdim kendime en azından. Çalan kapı ziline bakmaz. Telefonu açmazdım belki de. Kapanırdım kendi sığınağıma hayallerim yayıla bayıla. Bıkana kadar, yorulana kadar çıkmazdım küçücük ama içindeyken koskocaman olan dünyamdan... Pes artık diyene kadar ya da normale dönene kadar tüm duygularımı dökerdim sayfalara… Ve de bir garip tuhaf bir rüyadan uyanana kadar… Yeryüzüne inmek gibi bir şey olurdu bu. Toprağa basana kadar. Kendi ellerimle diktiğim çiçeklerimin susuzluğunu hissedene kadar yaşardım hayallerin eşiğinde hep, koşardım rüzgârın peşinde hep de… Ne kadar cılız, ama sevecen ama neşeli bazen de virane olduğumu anlatırdım kalemimle. Yağan yağmurun o erkek gibi kalın sesiyle cama vuran şişman damlalarını izlerdim daima… Ve bana o yağan yağmur üşüyerek anlatırdı bütün hikâyeleri…

 

Yazmayı bitirirdim; o iki kişinin hikâyesini de. Kaybettikleri çocuklarına duyulan hasret ve o hasretin yangınlarında yaşarken vuslata kavuşmalarını… Çok acıklı hikâyeler vardı her insanın ve o hikâyeler için çağrılan ama hiç yol alamayan bir çalakalem vardı peşlerinden koşan…