|
Bence, hayattaki en büyük kavram “SEVGİ”dir.
Tanrı bile; “sevdim, yarattım” demiş.
Gerçekte, “sevgi” sözcüğünü yaşamımızda ne kadar bilinçli kullandığımıza tanımlar eşliğinde bir göz atalım:
Gerçek yaşam; Tüm benliğimizle, sevdiğimiz şeyleri yapmamız, yaptığımız şeyle yapmamamız gerektiğini düşündüğümüz şey arasında çatışmaya yer bırakmamaktır. O zaman; gerçek yaşam, çok keyifli bütüncül bir kopma ile olur. Bu da psikolojik olarak bir kişiye veya bir topluluğa bağlı olmadığımızda, içsel anlamda bütüncül bir çekilme yaşadığımızda gerçekleşebilir, çünkü o zaman yaşadığımız şeyi gerçekten sevmemiz mümkündür. Tümden bir başkaldırı halindeysek ne yaparsak yapalım yaptığımız şeyi severiz ve bu sevgiden de sıra dışı bir yaratıcılık türer.
Zihin, duyumların arzuların peşine düşebilir, fakat sevgiyi kovalayamaz.
Zihin, duvarlarını delip geçemezse keder oluşur.
Sevginin zihne kendiliğinden gelmesi gerekir.
Sevgi, varoluşu tümden kavramayı sağlayan tek meziyettir.
Dem ve güçlü duyguların coşkusu yoksa içimizde; kavrayışımız da kokusu olmayan bir çiçek gibidir.
Eski tarafından zehirlenmiş tek bir nokta taşımazsak o zaman zihnimiz; taze, masum ve sıra dışı yaratıcılığa açık olur. Bu değerleri anlayamazsak, gereğinde toplum, aile, eşimiz, teoriler, dini ve politik topluluklar tarafından bastırılırız ve yaşam sıkıcı hale gelir.
Zihni doğru eğitmek önemli ve zorunludur. Ezberci makineler yerine, kendi hikâyesi olan, mutlu ve yaratıcı bireyler olmamıza yardımcı öğretmenlere sevgi adına ihtiyaç vardır.
“Sevgi” ile” beğeni”yi karıştırmamak lazımdır.
Beğenme bir tür hobi’dir. Bazen bir ömür boyu sürebilir, bazen birkaç yıl, bazen de birkaç ay…
Sevgi ise, sonsuzluktur…Ömür boyu bitmez tükenmez… Bazen durulur, bazen coşar ama hiç gerilemez.
Seven karşılıksız sever, beğenen karşılığını ister.
Beğenen; karınca gibi çalışır, maymun gibi çiftleşir, aslan gibi yavrularına sahip çıkar ama pervane gibi sevemez… Atamaz kendini ateşe...
Sevgi sonunda yanmayı gerektirir, beğenme ise sonun da kaçmayı…
Beğenen mahlûkat çoğunluğuna göre,”sevgi delilikten bir türdür” anlamaz onlar,”etraf ne derse desin!”Deyip, her şarta katlanmaktan…
Sevgi; hak edip etmediğini düşünmeksizin, ince hesaplar yapmaksızın alacağın son nefesi de O’na bahşedebilmektir bazen de… Yani; değer verebilmektir, değer görmemek olsa da işin içinde…
Sevgi; yaşananlara sonsuz vefa ve sadakattir de bazen.
Sevgi; Yüce Ruh’un adıdır.
İnsan yüzünü Öz’ünden görünce, gösterince de sevginin adı “Hakiki Aşk” olur.
Sevginin olduğu yerde kötü güç olmaz!
Bırakın, “sevgi” istediğini yapsın…
|
.jpg)
.gif)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=small}
Ekleyen: Özlem DEMİRER 
Tarih: 14.9.2010 
İzlenme: 
Yazdır:
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
(1).jpg)
